Η περιπλάνηση στην πόλη, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό ή στόχο, δρα επάνω μας με έναν κάπως απελευθερωτικό τρόπο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι η ελευθερία επιλογής διαδρομών (από τη στιγμή που δεν υπάρχει ακριβής προορισμός): Είναι η δυναμική επιδραση του αστικού τοπίου που δημιουργεί μια συνεχή αίσθηση πολυπλοκότητας γραμμών, φωτοσκιάσεων, κινήσεων κ.τ.λ; 
 

Σίγουρα όλα αυτά παίζουν παίζουν το ρόλο τους και συνεισφέρουν στο να βρεθούμε σε μιά κατάσταση όπου απο το ρυθμό που παράγεται απο το βηματισμό και κάτω απο τις τυχαίες εντυπώσεις που συλλέγει το βλέμμα, προκύπτει ένα “φτερουγισμα” του μυαλού και της συνείδησης. Μια εν κινήσει κατάσταση όπου “κοιτώ” μέσα και έξω ταυτόχρονα.
 

Καθώς περπατώ, αλλεπάλληλες σκέψεις – εικόνες κυριαρχούν στο μυαλό μου. Κοιτώ μέσα.
Την ίδια στιγμή βλέπω τον δομημένο χώρο της πόλης και την κίνηση γύρω μου. Κοιτώ έξω.
 

Η σχέση αντίθεση των δύο δημιουργούν μια τρίτη κατάσταση που μπορεί να περιγραφεί σαν ένα είδος εσωτερικής πολεοδομίας ή πολεοδομίας της συνείδησης.